വിശ്വനാഥന്റെ അക്ഷരത്തെറ്റുകൾ വായിച്ച ആലസ്യത്തിൽ നിന്നാണ് ഈ കുറിപ്പിലേക്ക് ഉണരുന്നത്. വിത്സന്റെ ആസ്വാദനത്തിന്റെ ലഹരിയിലേക്ക് പിന്നെ മടങ്ങാം .
പഞ്ചേന്ദ്രിയ ബദ്ധമായ സംവേദന സംവിധാനത്തിലേക്ക് നേരിട്ടു ഒരു കടന്നു കയറ്റം. അതാണ്‌ കലയുടെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ ലക്ഷ്യം . ഇന്ദ്രിയ ബാഹ്യമായ ഈ അനുഭൂതി സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയാത്തതൊന്നും കല ആവില്ല എന്നർത്ഥം .
കടന്നു കയറി ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നത് ഉത്തമ കല . നമ്മുടെ സംവേദന പ്രക്രിയയെ തന്നെ അത് മാറ്റി മറിക്കും. കുറച്ചു കാലത്തേക്കെങ്കിലും . നമ്മുടെ ചിന്താധാരയിലേക്ക് ഒരു അഥിതി വിരുന്നു വരും . ഉള്കാഴ്ചയെന്നു വിളിച്ചു നാം സല്കരിക്കും . ആദരിക്കും . അനിവാര്യമായ വേർപാടിൽ ദുഖിക്കും .
ഇതൊക്കെ വലിയ കാര്യങ്ങൾ . മോഹിക്കാനല്ലേ പറ്റൂ . നമുക്ക് ചെറിയ കാര്യങ്ങളിലേക്ക് വരാം .
മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്തതൊക്കെ വൃഥാ ശ്രമം എന്നതിൽ തുടങ്ങാം . മനസ്സിൽ ആക്കാൻ പറ്റിയാലല്ലേ മുകളിൽ പറഞ്ഞ പ്രക്രിയ നടക്കൂ .
ആരുടെയൊക്കെ മനസ്സിൽ എന്ന് നമുക്ക് തർക്കിക്കാം. എല്ലാവരുടെയും എന്തായാലും നടക്കില്ല . സമയ തീരങ്ങളിൽ അടിയുന്ന അവബോധത്തെ ( accumulated conscience എന്നോ മറ്റോ പറഞ്ഞു തല്കാലം നമുക്ക് രക്ഷ പെടാം) ആണ് കല ഉദ്ദീപിപ്പിക്കുന്നത്‌. അത് ആളുകളിലും സമൂഹങ്ങളിലും വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും.
ആരുടെയെങ്കിലുമൊക്കെ മനസ്സിൽ കയറിപ്പറ്റാൻ കഴിയാത്തതൊന്നും കല ആവില്ല എന്നർത്ഥം . ദുര്ഗ്രാഹ്യതയെ ഒരു ഗുണമായി ചുമക്കാൻ ആവില്ല എന്ന മുൻവിധിയോടെ നമുക്ക് മുന്നോട്ടു പോകാം .
വാക്കുകൾ മാത്രമാണ് നമുക്ക് ആശ്രയം . ഒരു ചിത്രം പറ്റില്ല . ഒരു animation പറ്റില്ല . അതാണ്‌ കവിതയുടെ limitation . അതാണ്‌ കവിതയെ മാറ്റി നിർത്തുന്നതും അകറ്റി നിർത്തുന്നതും . ഒരളവു വരെ ദുര്ഗ്രഹമാക്കുന്നതും .
അത് കൊണ്ടു വാക്കുകളുടെ കളി ആയിട്ട് നമുക്ക് വിശ്വനാഥന്റെ അക്ഷരത്തെറ്റുകളെ ഒന്ന് വായിച്ചു നോക്കാം . ബിംബങ്ങളിലെക്കും വീക്ഷനങ്ങളിലേക്കും കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളിലേക്കും പിന്നെ വരാം .
പഞ്ചേന്ദ്രിയ ബദ്ധമായ സംവേദന സംവിധാനത്തിലേക്ക് നേരിട്ടു ഒരു കടന്നു കയറ്റം. അതാണ്‌ കലയുടെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ ലക്ഷ്യം . ഇന്ദ്രിയ ബാഹ്യമായ ഈ അനുഭൂതി സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയാത്തതൊന്നും കല ആവില്ല എന്നർത്ഥം .
കടന്നു കയറി ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നത് ഉത്തമ കല . നമ്മുടെ സംവേദന പ്രക്രിയയെ തന്നെ അത് മാറ്റി മറിക്കും. കുറച്ചു കാലത്തേക്കെങ്കിലും . നമ്മുടെ ചിന്താധാരയിലേക്ക് ഒരു അഥിതി വിരുന്നു വരും . ഉള്കാഴ്ചയെന്നു വിളിച്ചു നാം സല്കരിക്കും . ആദരിക്കും . അനിവാര്യമായ വേർപാടിൽ ദുഖിക്കും .
ഇതൊക്കെ വലിയ കാര്യങ്ങൾ . മോഹിക്കാനല്ലേ പറ്റൂ . നമുക്ക് ചെറിയ കാര്യങ്ങളിലേക്ക് വരാം .
മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്തതൊക്കെ വൃഥാ ശ്രമം എന്നതിൽ തുടങ്ങാം . മനസ്സിൽ ആക്കാൻ പറ്റിയാലല്ലേ മുകളിൽ പറഞ്ഞ പ്രക്രിയ നടക്കൂ .
ആരുടെയൊക്കെ മനസ്സിൽ എന്ന് നമുക്ക് തർക്കിക്കാം. എല്ലാവരുടെയും എന്തായാലും നടക്കില്ല . സമയ തീരങ്ങളിൽ അടിയുന്ന അവബോധത്തെ ( accumulated conscience എന്നോ മറ്റോ പറഞ്ഞു തല്കാലം നമുക്ക് രക്ഷ പെടാം) ആണ് കല ഉദ്ദീപിപ്പിക്കുന്നത്‌. അത് ആളുകളിലും സമൂഹങ്ങളിലും വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും.
ആരുടെയെങ്കിലുമൊക്കെ മനസ്സിൽ കയറിപ്പറ്റാൻ കഴിയാത്തതൊന്നും കല ആവില്ല എന്നർത്ഥം . ദുര്ഗ്രാഹ്യതയെ ഒരു ഗുണമായി ചുമക്കാൻ ആവില്ല എന്ന മുൻവിധിയോടെ നമുക്ക് മുന്നോട്ടു പോകാം .
വാക്കുകൾ മാത്രമാണ് നമുക്ക് ആശ്രയം . ഒരു ചിത്രം പറ്റില്ല . ഒരു animation പറ്റില്ല . അതാണ്‌ കവിതയുടെ limitation . അതാണ്‌ കവിതയെ മാറ്റി നിർത്തുന്നതും അകറ്റി നിർത്തുന്നതും . ഒരളവു വരെ ദുര്ഗ്രഹമാക്കുന്നതും .
അത് കൊണ്ടു വാക്കുകളുടെ കളി ആയിട്ട് നമുക്ക് വിശ്വനാഥന്റെ അക്ഷരത്തെറ്റുകളെ ഒന്ന് വായിച്ചു നോക്കാം . ബിംബങ്ങളിലെക്കും വീക്ഷനങ്ങളിലേക്കും കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളിലേക്കും പിന്നെ വരാം .
Posts
